เช้าวันหนึ่ง ภรรย าบอกกับสามีว่า “วันนี้ฉันจะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่ คุณจะขับรถ
ไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย”
สามีซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรย า แต่กลับกระชากเสียง ถามกลับไปว่า
“เมื่อวานเธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะ
ว่าจะไม่ใช่เงิ นฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้านผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ
ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด” ภรรย าพูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า
“ที่แท้คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง” ภรรย าก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบๆ
แล้วบอกสามีว่า “วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ
คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”แล้วเธอก็ออกบ้านไป
โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไป
สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงออกไปดูแล้วจึงได้ยิน ผู้คนตะโกนกันว่า
ฝนที่ตกหนักเซาะตลิ่ง จนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง มีรถเมล์คันหนึ่ง
ตกลงไปในน้ำด้วย สามีได้ยินดังนั้น ตกใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที
เมื่อไปถึงแม่น้ำรถเมล์ ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระ
กระเป๋าต่างๆของผู้โดยสาร กระจัดกระจาย มีการหามร่างของผู้เสี ยชี วิต
คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ..ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรย าก็ไม่พบ
ก็เสียใจเจียนสิ้นสติ เฝ้าถามหน่วยกู้ภัย ที่ทำงานอยู่ว่า
“เห็นภรรย าผมบ้างไหมๆๆๆ เธอใส่เสื้อสีแดงกางเกงสีดำ”
ทุกคนส่ายหน้าบอกว่าไม่เห็น เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น
กู้ภัยหยุดการทำงาน เพราะไม่มีผู้เสี ยชีวิ ตที่หาพบแล้ว
จึงบอกชายหนุ่มว่า “หักห้ามใจเถอะนะภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้ไปคร่ำครวญไปตลอดทาง
ในใจของเขาเฝ้าแต่คร่ำครวญว่า “ทำไมๆๆๆเราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ
เราไปด่าเธอทำไม ว่าใช้เงิ นฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่เมื่อกลับถึงบ้านคาดไม่ถึงว่า ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
มีอาหารอยู่บนโต๊ะในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลังเย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่ “คุณไปไหนมาคะ”
ภรรย ายังพูดไม่ทันจบสามี ก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น
“คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสียเวลาอ้อนวอน ให้เขารับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน
อากาศจะหนาว แล้วฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้
อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่แย่จริงๆ ของเก่าก็ยังมีไปซื้อ
ของใหม่มาทำไม” เรื่องบางเรื่องเราโกรธจนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญ เทียบเท่ากับ“ความสุข” ของเราเลยนะ
เรื่องบางเรื่อง ไม่สำคัญเท่ากับ“ความสุข”ของคนที่เรารักเรามี
เวลาในโลกนี้ จำกัดเวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกัด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ
ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
ขอขอบคุณ bangpunsara
