หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน (เรื่องนี้ให้ข้อคิดดีมาก)

ในซอยบ้าน จะมีหมาตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่

ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้าน มันมันจะเห่ากระโจน ใส่ประตูเหล็ก

อย่างบ้าคลั่ง ปานกับว่าผมเคยไปฆ่ าแม่มันตา ย

เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า

ไม่กล้าไปกลัวหมา พ่อบอกผมว่าไม่ต้องกลัวหรอก..

หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวัน

มันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้น ผมเจียดเ งิน 5 บาท

ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน

วันแรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือผมให้ได้

ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขาดไปแล้ว วันเวลาผ่านไปไม่นาน

มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท

มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน

ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด

โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน.. หมาที่ว่าดุๆเราหยิบยื่นไมตรีให้มอบ

ความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง.. แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน

จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้

ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน

ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน..

ขอบคุณ:chayend