คนโ ง่เอาใจไว้ที่ปาก คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ จะปากหนัก(ไม่ค่อยจะพูดมาก)
คนโ ง่เอาใจไว้ที่ปาก ใจมันไม่อยู่ที่ตัว ใจมันไปอยู่ที่ปาก มันจึงพูดไปวันยังค่ำ คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ
ความสำคัญของตัวเองที่จะเข้าใจกันไว้ “อัตตัญญูตา” คือความรู้จักตน และก็ประพฤติปฏิบัติ ให้สมกับฐานะของตัวว่า
ฐานะของเราเป็นอย่างไร?และวัดบ้านโรงเรียนสถานที่ราชการ เราควรวางตัวทำตัวอย่างไร มันมีคนพร้อมหมด
เช่น พระเณรก็มีชาวบ้าน นักเรียนก็มีทหาร ตำรวจนายสิบ นายพัน ปริญญาตรีโทเอกก็มี นี่เป็นวิทยฐานะ
และใครก็ไม่ได้ถือตัวว่า เรามีวิทยฐานะอย่างไร อ้นนี้ขอฝากไว้เป็นข้อคิดอยู่ พอเหมาะพอดี มีศีลาจารวัตรอันงดงาม
สงบเสงี่ยมเจี่ยมตัว การพูดจาปราศัย ก็พูดเฉพาะที่จะเป็น ที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูด การที่จะพูดจาอะไร
จะต้องนึกคิดพิจารณาเสีย ก่อนใช้สติสัมปชัญญะไตรตรองให้รอบคอบเสียก่อน ว่าสมควรหรือไม่
อย่างนี้เป็นการดี จะทำอะไรอย่าให้ขาดสติสัมปชัญญะ อย่าทำอะไรเหมือนคนตาบอด
อย่าให้เข้าทำนองที่กล่าวว่า “คนโ ง่เอาใจไว้ที่ปาก”คือคิดอะไรก็ไหลออกปากทันทีจะไม่ดี
ส่วน“คนฉลาดเขาเอาปากไว้ที่ใจ” คือเวลาเขาจะพูด เขาจะคิดไตร่ตรองย้อนแล้วย้อนอีก
ว่าจะมีผลดีผลเสีย และมีผลกระทบทั้งส่วนตนเอง และคนรอบข้างอย่างไรหรือไม่?
ซึ่งเขาจะกลั่นกรองเสียก่อน จึงพูดออกมา อันนี้ให้จำใส่ใจเอาไว้นี้คือ “อัตตัญญุตา”
คือการรู้จักวางตนหรือทำตนอย่างไร? นอกจากรู้จักตน ตั้งตนให้อยู่พอเหมาะพอดี
แล้วก็จงพย าย าม พัฒนาตนเอง ให้เป็นที่พึ่งของตัวเองได้ด้วย อย่าได้คอยแต่จะพึ่งพาอาศัยคนอื่น
ข้อสำคัญที่สุดคือ การรู้จักตนเอง ควรที่จะได้นึกเน้น ให้มันลึกเข้าไป พย าย ามฝึกหัด
ดัดนิสัยของตัวเอง พย าย ามปกครองตนเอง ให้มันได้ ให้ตนเองเป็นที่พึ่งของตนเองได้จริงๆ
สุภาษิตท้ายบท
”โมกโขกัลย าณิย า สาธุแปลว่า การเปล่ง/กล่าววาจางามย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จ”
“มุตวาตัปปติปาปิกังแปลว่า
คนใดพูดวาจาชั่ วย่อมเดือนร้อน”
ขอบคุณ:พระสุพรหมย านเถร(ครูบาพรหมาพรหมจักโก) วัดพุทธบาทตากผ้า
