ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เจ้าเมฆน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย
เกรงว่ามันจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ วันต่อมาเมฆก้อนน้อย
ก็ยังคงบอกเช่นเดิมมันน้อยไป ฉันยังไม่พร้อม ที่จะให้เมฆก้อนน้อย
จึงออกเดินทางและพย าย าม สะสมฝน เพื่อให้มันมากพอ
ที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ เมื่อได้ปริมาณมากพอแล้ว
เมฆน้อยจึงกลับมา แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้ที่ยังเหลืออยู่
เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้ แล้วถามว่าทำไม..ความพย าย ามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ?
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้ามอง แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า
การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารัก มันไม่ต้องรอให้มากพอ
หรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี ก็ทำให้คนรับชื่นใจแล้ว
ความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข อย่าไปรอ
ให้รวยอย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะลงมือทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอ ที่จะรอเราก่อน
ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอว่า “เขารักเธอมากนะ”
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตา ออกมาเป็นเม็ดฝน อย่างไม่ขาดสาย
ให้กับต้นไม้ ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีก..ตลอดกาลจงทำ..ในสิ่งที่อย า กทำ
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง เรามีรายได้สูงขึ้น
แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรา กลับเล็กลง
เรามีช่องทางสื่อสารมากขึ้น แต่ความเข้าใจกลับลดลง เรามีย าใหม่ๆ
มีอาหารดีๆมากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เราเดินทางได้ไกลขึ้น
แต่กลับเดินไปทักทาย เพื่อนบ้านน้อยลง ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเราอย่าเก็บของดีๆ
ไว้โดยอ้างว่า เพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่
คือโอกาสพิเศษที่สุดแล้ว จงแสวงหาความสงบสุข นั่งตรงระเบียงบ้าน
เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ
จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูง คนรักให้มากขึ้นกินอาหาร
ให้อร่อยไปเที่ยวให้เต็มอิ่ม เพราะชีวิตคือห่วงโซ่ของนาทีแห่งความสุข
ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอดไปวันๆ เอาแก้วใบสวยที่มีออกมาใช้ เอาน้ำหอมดีๆ
ที่มีอยู่มาฉีดเอาเครื่องประดับสวยๆ ที่เก็บไว้มาใส่เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง”ออกไปจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารัก พวกเขา แค่ไหนอะไรที่จะทำให้เรามีความสุขมากขึ้น
จงลงมือทำตั้งแต่วันนี้ อย่าผัดวันประกันพรุ่งทุกวัน ทุกชั่ วโมง ทุกนาที ล้วนมีความหมาย
เราไม่อาจรู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด
ขอบคุณ kapook999
