เขียนได้ดีมาก “คนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน” ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ… มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจหมาๆคนๆกัน จริงไหม?ตามอ่ านดู…
ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่? ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้าน มันมันจะเห่ากระโจน
ใส่ประตูเหล็กอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…
“ไม่กล้าไป กลัวหมา”พ่อบอกผมว่า…“ไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ
ซักวันมันก็จะเชื่องเอง”นับแต่วันนั้น… ผมเจียดเงิ น 5 บาท ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน
แรกๆมันแทบจะกระโดดกัดมือ ผมให้ได้ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขๅดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไปไม่นานมันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น
วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม
หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด
โตมาผมจึงนึกถึง คำพ่อสอน..หมาที่ว่าดุๆเราหยิบยื่นไมตรี ให้มอบความเป็นมิตรให้
“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง” แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน
เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต
กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหนก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ “หมาที่ว่าดุยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน”
