
รู้มั้ยในชีวิตของผู้หญิงอย่างเราๆ เป็นเจ้าหญิงเพียง 20 ปี เป็นราชินี 1 วัน เป็นนางสนม 10 เดือน
และยังเป็นแม่นม ไปทั้งชีวิตและนี่แหละ คือทั้งชีวิตของลูกผู้หญิงล่ะ เธออุ้มลูกด้วยทำกับข้าว
ไปด้วย ซักผ้าไปด้วย เธอใช้มือที่เต็มไปด้วยฟอง ของผงซักผ้า ปาดเหงื่อที่ไหล
แล้วบอกกับตัวเองว่า รอสักวันเมื่อลูกของแม่โตขึ้นมา ฉันก็คงจะได้พักบ้างนะ
แล้วพอลูกของเธอ เริ่มเรียนในระดับประถม แต่เธอนั้นกลับยุ่งมากกว่าเดิมซะอีก
นอกจากงานที่ต้องทำ เธอต้องคอยดูเขาว่า ลูกคบเพื่อนยังไงเป็นยังไงบ้าง
เพื่อนคนนั้นของลูก เราเขาจะเป็นคนดีไหม วงเวียนชีวิตของเธอ วกไปวนมา
อยู่กับที่บ้านที่โรงเรียน ที่ทำงานตลาดลูกและสามีของเธอ คือทางช้างเผือก
และเธอคือโลกทั้งใบ พอลูกของเธอโตพอ ที่จะเข้าอนุบาลหลังจากส่งลูก
เธอก็ยังคงไปจ่ายตลาดกลับมา ทำงานที่ค้างไว้ตั้งแต่เช้าจรดบ่าย
เป็นอย่างนี้ไปทุกๆวันแล้ว ตอนอุ้มลูกน้อยกลับบ้าน เธอบอกกับลูกน้อยว่า
ถ้าลูกแม่นั่งรถไปโรงเรียนเองได้ แม่คงจะไม่เหนื่อยมาก แม่คงจะได้พัก
แต่ว่าเธอคงไม่รู้ตัวว่า ริ้วรอยเริ่มปรากฏบนใบหน้าของเธอ นี่แหละผู้หญิงแก่
เพราะสาเหตุนี้แล้วพอลูกเติบใหญ่ ออกเรือนจากไปมา บัดนี้เธอได้แต่ถอนหายใจ
ถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะได้พักผ่อนบ้างกับเขาบ้าง แต่ก็นะฟั นเริ่มโยกหู เริ่มตึงตา
เริ่มฝ้าฟาง ไม่อาจฟังเพลงเพราะในอดีตได้มองอะไรที่สวยงาม เป็นภาพเบลอ
เหมือนกันไปหมด ไม่เหลือสิ่งที่ศิวิไลซ์เลย เธอรอให้ลูกโต รอให้ลูกจบมหาลัย
รอให้มีงานทำ รอให้มีครอบครัว แต่เธอบอกกับตัวเองว่า รอสักวันฉันคงได้สบาย
แต่ว่าเวลานั้นกลับเป็นผู้พรากความอ่อนเย าว์ของเธอไปทิ้งไว้ แต่รอยย่นไฝฝ้ากระ
ลูกที่ออกเรือนไปนั้น กลับมาเยี่ยมเธออีกครั้ง แล้วพร้อมกับเด็กตัวน้อยชีวิต
เธอเริ่มยุ่งมีชีวาขึ้นอีกครั้ง เด็กน้อยไม่ได้เรียกเธอว่า แม่แต่เรียกเธอว่าย่า
และย ายเธอ รักสามี รักลูกรักหลาน แต่เธอแทบจะไม่สนใจ
และรักคนๆหนึ่งเลย ใครคนนั้นคือใครรู้มั้ย ก็คือตัวของเธอเองไงล่ะ
เธอก็ไม่เคยรักตัวเอง เลยใช่ไหมหญิงสาวเอ๋ย จะรักตัวเธอเองได้เมื่อไหร่กัน
คุณสามีและลูกๆทั้งหลาย รักเธอให้มากนะ อย่าปล่อยให้เธอแก่ลง
โดยคุณไม่เคยใส่ใจเธอเลย
ขอขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์